Kanada Bağımsız İşletmeler Federasyonu (CFIB), tüm Kanada eyaletlerinde saat başı 20 dolarlık bir asgari ücretin zorunlu hale getirilmesinin yaratacağı ciddi etkiler hakkında bir rapor yayınladı.
Cambridge İngilizce Sözlüğü’ne göre, asgari ücretin tanımı, bir kişinin temel ihtiyaçlarını karşılamak için gereken asgari gelirdir.
Çarşamba sabahı yayınlanan bildiride, CFIB, 20 dolarlık asgari ücretin “çeşitli kuruluşlar tarafından düşünülen bir öneri” olduğunu belirtiyor, ancak hangi kuruluşların olduğunu belirtmiyor.
Rapora göre, Kanada ekonomisi ek ücret olarak 44.9 milyar dolar ödemek zorunda kalacak, neredeyse 600,000 küçük işletme “kârsız hale gelme riskiyle karşı karşıya kalacak”.
Yetkililer, hükümetlerin uygunluk zorluklarını ele almak için yeni bir yaklaşıma ihtiyaç duyduğunu belirtti. Mevcut asgari ve yaşam ücreti politikalarının, “artan yaşam maliyetinin temel nedenlerini ele almada yetersiz kaldığını ve aynı zamanda küçük işletmelere maliyetleri artırdığını” belirtti.
Kısa bir bakışta, 20 dolarlık bir asgari ücret British Columbia ve Alberta’ya sırasıyla 4.3 milyar dolar, Quebec’e 10.256 milyar dolar ve Ontario’ya 16.7 milyar dolarlık maliyet getirebilir – tüm eyaletler arasında en yüksek miktar.
Ontario ayrıca kârsızlık riski altındaki en yüksek küçük işletme sayısını (200,387) görebilir, onu Quebec (141,927) ve British Columbia (75,495) izleyebilir.
CFIB’nin politika analisti Beatrix Abdul Azeez, hükümetlerin asgari ve yaşam ücreti politikalarını “ekonomik gerçeklikle bağdaşmayan, subjektif ve öngörülemez kriterlere dayanan” şekilde belirlediğine inanıyor.
“Minimum ücret ve yaşam ücreti politikaları, en savunmasız işçileri gerçekten destekleme konusunda genellikle hedefi tutturamaz,” diye belirtti.
“Hükümetler, bu kaba araçlara dayanmaktan vazgeçmeli ve bunun yerine işçilerin artan yaşam maliyetiyle başa çıkabilmesini sağlamak için yeni bir yaklaşım benimsemeli ve aynı zamanda küçük işletmelerin haksız bir şekilde yüklenmesini önlemelidir.”
Ontario Living Wage Network’e göre, 2023 itibarıyla yaşam ücreti oranı Güneybatı Ontario’da saatte 18.65 dolar kadar düşükken, Greater Toronto Area’da saatte 25.05 dolar kadar yüksektir.
Ontario Living Wage Network sözcüsü Craig Pickthorne, “Bu mütevazı bir yaşam standardıdır; borç ödeme veya emeklilik için tasarruf veya ev sahipliği yapma gibi hususları hesaba katmaz,” dediği bir röportajda vurguladı.
Living Wage for Families B.C.’ye göre, British Columbia’da asgari ücret Kamloops’ta saatte 20.91 dolar kadar düşükken, Golden’da saatte 25.78 dolar kadar yüksektir. Eyalette asgari ücret Haziran ayında 65 sent artarak 17.40 dolara yükseltilecek.
“İşçilere ödemeniz gereken yasal asgari ücretle gerçekte hayatta kalmak için ihtiyaç duydukları arasında hala saatte 7 dolarlık bir fark var,” Living Wage for Families B.C. sözcüsü Anastasia French, Mart ayında e-posta yoluyla ifade etti.
CFIB, son asgari ücret artışlarının Kanada’daki küçük işletme sektörüne zarar verdiğini iddia ediyor; “küçük işletmelerin yüzde 60’ını diğer çalışanlar için maaş artışına zorlayarak ve bunların yüzde 59’unu fiyatları artırmaya zorlayarak, mevcut enflasyon baskılarına katkıda bulunuyor.”
Ayrıca rapor, küçük işletmelerin yüzde 31’inin genç ve vasıfsız işçileri işe alımda kısıtlamak zorunda kaldığını, bunların yüzde 25’inin ise genel istihdamı azalttığını belirtiyor.
Federasyon, hükümetlerin aşağıdaki adımları dikkate almasını önerdi:
- Küçük işletmeler üzerinde artan asgari ücretlerin etkisini hafifletmek için diğer vergileri ve maaş maliyetlerini azaltarak (küçük işletme vergi oranı, CPP, EI, sağlık/eğitim maaş vergileri vb.)
- Tahmin edilebilir, şeffaf, piyasa koşullarını yansıtan ve ekonomik etkileri göz önünde bulunduran bir asgari ücret belirleme süreci oluşturmak.
- Asgari ücret ayarlamalarını özel sektör maaş artışlarına veya orta ücretin önceden belirlenmiş bir yüzdesine bağlamak.
- Uygunluk krizinin temel nedenlerini ele alarak, konut arzını artırmak, enerji vergilerini azaltmak ve eyaletler arası ve uluslararası ticaret engellerini kaldırmak için politikaları yürürlüğe koymak.
- Hassas işçilere hedefli mali destek sağlamak için kişisel gelir vergisi oranlarını azaltmak, temel kişisel miktarları artırmak ve vergi kredilerini genişletmek.
